ECT သို႔မဟုတ္ ေရွာ႔ခ္ရိုက္ ကုသျခင္း

Electro Convulsive Therapy (ECT) လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာထဲ စိမ္႔သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ပံုေဖာ္တာက ေၾကာက္စရာကိုး။ တကယ္တမ္းလည္း အျပင္မွာ ဟုိးအရင္က အေတာ္ ေၾကာက္စရာ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေခတ္မီ ေမ႔ေဆး၊ ႂကြက္သား ေျဖေလ်ာ႔ေဆးေတြ မသံုးႏိုင္ခင္ကေပါ႔။

ECT ကို လူေတြ ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာ အဆိုးေတြကိုပဲ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ျပတဲ႔ မီဒီယာေတြ၊ ၾသဇာရွိသူေတြရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေတြေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ၿပီး သိပၸံနည္းက် ေလ႔လာေတြ႕ရွိတဲ႔ အႏၲရာယ္ရွိမႈေၾကာင္႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိလိုခ်င္တာက အရပ္ေျပာနဲ႔ပဲ ရမ္းေၾကာက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခုေခတ္မွာေတာ႔ လူနာကို ေရွာ႔ခ္ေပးခ်ိန္ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း ေမ႔ေဆး ေပးထားလို႔ ရတယ္။ ေရွာ႔ခ္ေၾကာင္႔ တက္တဲ႔အခါ ႂကြက္သားေတြ အရမ္း မလႈပ္ရွားရေလေအာင္ ေျဖေဆး ေပးထားတယ္ ဆိုေတာ႔ မလိုအပ္တဲ႔ ေၾကာက္စရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ လူနာကလည္း ဟန္မပ်က္ေလး ျပန္ႏိုးလာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ ေနရင္ လူနာေဆာင္ထဲ ျပန္ႏိုင္တာပဲ။

ECT သို႔မဟုတ္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္နဲ႔ ေရွာ႔ခ္ရိုက္ ကုသျခင္းကို ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ အီတာလ်ံလူမ်ိဳး သုေတသန ပညာရွင္ ႏွစ္ဦး ( Cerletti and Bini) က ေခြးေတြမွာ စမ္းသပ္ရင္း ေတြ႕ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဒီ႔မတိုင္ခင္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္တံုးက ဟန္ေဂရီလူမ်ိဳး စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ Meduna က စိတ္ကစဥ္႔ကလ်ားေရာဂါ (Schizophrenia) နဲ႔ အတက္ေရာဂါ (Epilepsy) လကၡဏာေတြ အတူတြဲ မျဖစ္တတ္တာကို ပထမ ေလ႔လာမိခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပၚ မူတည္ၿပီး အီတာလ်ံႏွစ္ေယာက္က လူေတြမွာ ဒီကုထံုးကို စသံုးၾကည္႔ရာကေန တြင္က်ယ္လာခဲ႔တာပါ။

ပထမေတာ႔ ဒီကုထံုးကို စိတ္ကစဥ္႔ကလ်ားေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္ေတြမွာပဲ အသံုးမ်ားခဲ႔ပါတယ္။ ေမ႔ေဆးလည္း မသံုး၊ ႂကြက္သား ေျဖေလ်ာ႔ေဆးေတြလည္း မသံုးပဲ အစိမ္း ေရွာ႔ခ္ရိုက္တာ ဆိုေတာ႔ အေတာ္ပဲ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ လူအမ်ား ေၾကာက္ခဲ႔တာလည္း ဒါမ်ိဳးကို နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္ (One Flew Over the Cuckoo's Nest) မ်ိဳးမွာ ေတြ႔ခဲ႔ၾကတာကိုး။ (A Beautiful Mind ဇာတ္ကားထဲမွာ သံုးတာကေတာ႔ Insulin Shock / Insulin Coma Therapy ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး သိပၸံနည္းမက်တဲ႔ ကုထံုး ျဖစ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္မသံုးေတာ႔ပါဘူး)

ဒီလိုဆိုေတာ႔ ECT ကေရာ သိပၸံနည္းနဲ႔ အတိအက် နားလည္ၿပီးသား ကုထံုးလားလို႔ ေမးရင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဦးေႏွာက္ထဲက ဓာတုပစၥည္းေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ ဆိုတာ သိေပမယ္႔ ဘယ္လို mechanism of action နဲ႔ အတိအက် အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ အေသးစိတ္ မသိၾကေသးပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေမ႔ေဆး၊ ႂကြက္သားေျဖေလ်ာ႔ေဆးေတြနဲ႔ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး နည္းေအာင္ လုပ္လို႔ ရလာတာရယ္၊ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခ်က္ေတြအရ ေရာဂါလကၡဏာေတြ သက္သာၿပီး အက်ိဳးရွိမွန္း ေသခ်ာသိလာတာရယ္ေၾကာင္႔ ECT ကေတာ႔ စိတ္ေရာဂါကုထံုး တစ္ခုအေနနဲ႔ ရပ္တည္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးနဲ႔ ကုလို႔ မရမွ သံုးတဲ႔နည္းပါ။ First-line treatment ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။

ECT ကို မူလက စိတ္ကစဥ္႔ကလ်ားေရာဂါ (Schizophrenia) မွာ သံုးေပမယ္႔ ေနာက္ပိုင္း စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရ အဲဒီေရာဂါမွာ မထိေရာက္လွတာ သိလာလို႔ မသံုးေတာ႔ပါဘူး။ ခုေခတ္မွာေတာ႔ ECT ကို အျပင္းထန္ဆံုး စိတ္ဓာတ္က်ေရာဂါ (မစားမေသာက္နဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာေရးကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္ထိခိုက္လာတဲ႔ သို႔မဟုတ္ သတ္ေသဖို႔ အလားအလာ သိပ္မ်ားေနတဲ႔ အေနအထားမ်ိဳး) မွာ အေရးေပၚ အေနနဲ႔ သံုးပါတယ္။ ျမန္ျမန္နဲ႔ အာနိသင္ ရတတ္လို႔ အသံုးတည္႔ အသက္ကယ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ သံုးသင္႔တဲ႔ ေနရာ ဆိုရမွာေပါ႔။ အသက္ႀကီးသူ လူနာေတြက်ေတာ႔ ေဆးေတြကို ျပင္းအားမ်ားမ်ား တင္လိုက္တဲ႔အခါ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးဒဏ္ မခံႏိုင္တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ တျခားနည္းလည္း မရွိေတာ႔တဲ႔အတြက္ ECT ကို အဆိုျပဳ အသံုးခ်တတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ေဆးေတြ အမ်ိဳးစံုကို ဂိတ္ဆံုးေရာက္တဲ႔ထိ တင္တာေတာင္ အက်ိဳး မခံစားရလို႔ (တနည္းအားျဖင္႔ ေဆးမတိုးလို႔) သံုးရတာ ရွိပါတယ္။

ဘာေၾကာင္႔ပဲ သံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ ဆံုးျဖတ္၊ လူနာကို အရင္ ရွင္းျပၿပီး သူ သေဘာတူမွ ေပးရတာပါ။ လူနာက မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေရာဂါ ဖိစီးေနရင္ေတာ႔ ဥပေဒ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းနဲ႔အညီ ဒုတိယ ထင္ျမင္ခ်က္ေပး ဆရာ၀န္ႀကီး (second opinion doctor) ကို တိုင္ပင္ၿပီးမွ ေပးပါတယ္။ အရမ္း လုပ္လို႔ မရပါဘူး။

ေရွာ႔ခ္ရိုက္တယ္ ဆိုရာမွာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ျပင္းအားအနည္းငယ္ကို ဦးေခါင္းရဲ႕ ဂ်ိဳေစာင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန electrode နဲ႔ စကၠန္႔ပိုင္းေလး ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္မွာ လူနာကို ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၿပီး ေမ႔ေဆးအတိုစားနဲ႔ ႂကြက္သားေျဖေလ်ာ႔ေဆး ႀကိဳေပးထားပါတယ္။ တက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ လူနာ ဘာမွ မသိဘူးေပါ႔။ ႂကြက္သားေတြလည္း မတရား ေတာင္႔တင္းမကုန္တဲ႔အတြက္ ေျခလက္ေတြ ေကာက္ေကြး တက္ခ်က္ က်ိဳးပဲ႔တာ မျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါဟာ ေခတ္မီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲထားတဲ႔ modified ECT ပါပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လက္ရွိ သံုးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသအခ်ာ ေရြးၿပီး သံုးတာ ျဖစ္ၿပီး လူနာလည္း အက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားရပါတယ္။ စိတ္လည္း ခ်ရပါတယ္။

ECT ရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကေတာ႔ ေမ႔ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အႏၲရာယ္ (အျခားေသာ အေသးစား ခြဲစိတ္ျခင္းမ်ားမွာ အတိုင္း) ရွိတတ္တာရယ္၊ မွတ္ဥာဏ္ကို ထိခိုက္တာရယ္ (ECT ေရွာ႔ခ္ရိုက္ခါနီး အခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မမွတ္မိေပမယ္႔ က်န္တဲ႔ မွတ္ဥာဏ္က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး) အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ ECT တစ္ခါ ေပးၿပီးတိုင္း ေခါင္းကိုက္ ေခါင္းမူးတတ္တာ၊ ႂကြက္သားေတြ ကိုက္ခဲတတ္တာ၊ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ၿပီး အစားမစားႏိုင္တာေတြလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ လူတုိင္းမွာ ျဖစ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။

ECT ကုထံုးကို ဘယ္လူနာမဆို ကုႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေႏွာက္တြင္း ဖိအားမ်ားေနတဲ႔ (ဦးေႏွာက္အႀကိတ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေန) သူေတြ၊ မၾကာေသးမီက ႏွလံုးေရာဂါ ရထားသူေတြ၊ ႏွလံုး ေသြးေၾကာမႀကီး သို႔မဟုတ္ ဦးေႏွာက္တြင္း ေသြးေၾကာေဖာင္းေနတဲ႔ ေရာဂါ (cerebral / arotic aneurysms) ဒီကုထံုး မခံယူသင္႔ပါဘူး။ ECT ေၾကာင္႔ ေသြးဖိအား၊ ဦးေႏွာက္တြင္း ဖိအားေတြ ပိုမ်ားလာၿပီး ေရာဂါ ပိုဆိုး၊ အသက္အႏၲရာယ္ ရွိႏိုင္လို႔ပါ။

လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ECT နဲ႔ ကုရၿပီ ဆိုရင္ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ခါ ECT treatment ယူရပါတယ္။ ေန႔တိုင္းကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ တတိယပတ္ေလာက္ ေရာက္လာရင္ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ေတာ္ေတာ္ပဲ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းေနတတ္ၿပီ။ စုစုေပါင္း ၆ ႀကိမ္ကေန ၈ ႀကိမ္ treatment ယူရတတ္ပါတယ္။ ECT ေၾကာင္႔ ေရာဂါ သက္သာျခင္းဟာ အျဖစ္ျမန္ အပ်က္ျမန္လို႔ အေရးေပၚ အေျခအေနမွာပဲ အသံုးတည္႔ပါတယ္။ ေရရွည္ထိန္းတဲ႔ ကုထံုးအျဖစ္ အသံုးမ၀င္ပါဘူး။ ဒီ႔အတြက္ ပံုမွန္ ေသာက္ေဆးနဲ႔ ကုရပါတယ္။

ECT ကုိ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး လူမဆန္တဲ႔ ကုထံုးအျဖစ္ ပံုေဖာ္ၾကသူမ်ား ရွိသလို ECT ေၾကာင္႔ ဘ၀ေတြ ပံုမွန္ ျပန္ေရာက္ ဘ၀တန္ဖိုးေတြ ျပန္ခံစားႏိုင္တဲ႔ လူနာေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း တပံုတပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ခါစက လူနာတစ္ေယာက္ကို consent ယူဖို႔ ECT အေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ႔ သူက မင္းသာ ငါ႔ေနရာမွာဆို ဒီကုထံုးကို လက္ခံမလားတဲ႔။ ကိုယ္ ေျပာတာ ကိုယ္ ယံုၾကည္တဲ႔အတြက္ 'of course I would' လုိ႔ ေျဖခဲ႔တာ သတိရမိတယ္။ ေျပာခ်င္တာက တကယ္ လိုအပ္သူေတြအတြက္ ထိေရာက္တဲ႔ ကုထံုး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေတြ႔ဖူး သိဖူး ၾကားဖူးတာ ရွိရင္ အေတြ႕အႀကံဳ ေ၀မွ်ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးအေပါင္း စိတၱဘယမွ ကင္းေ၀းၿပီး ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

(ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး စုေပါင္းဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ မဖတ္ျဖစ္လိုက္သူမ်ား ဖတ္ရေအာင္ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)

ေၾကာင္႔သားေကာင္

ဘေလာ႔ဂ္ မေရးျဖစ္တာ တကယ္ပဲ ၾကာေနပါၿပီ။ လာလာဖတ္သူေတြကို အားနာလို႔ ပိတ္ပစ္မလားေတာင္ စဥ္းစားေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြမ်ား သိခ်င္လို႔ လာရွာရင္ ခက္ေနမွာ စိုးလို႔ မပိတ္ပဲ ထားျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား ေလးလံမႈေၾကာင္႔ ေလးနက္ေသာ စာမ်ားကို မေရးႏိုင္ပါ။ ဒီတခါလည္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးပဲ ေရးပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္မွ ဖတ္ပါေနာ႔။

ကိုယ္ အခု ၾကားရက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ၿမိဳ႕မွာပဲ ေနျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုနားက အိမ္တအိမ္မွာ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး၊ အိမ္ရွင္ရယ္၊ သူ႔သမီးရယ္၊ သူ႔သမီးရဲ႕ ေၾကာင္မႏွစ္ေကာင္ရယ္နဲ႔ အတူတူ ေနတာပါ။ တအိမ္လံုး ဣထၳိယခ်ည္းပဲ။ အိမ္ရွင္က အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ပါရဂူတေယာက္ရဲ႕ အတြင္းေရးမႉးပါ။ ညေန အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွ ခဏဆံုၾက စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အင္မတန္ သပ္ရပ္စည္းကမ္းရွိၿပီး အိမ္ကို လွပသန္႔ျပန္႔ေအာင္ ထားတာရယ္၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ သိပ္မစပ္စုတာရယ္ကေတာ႔ အဂၤလိပ္ထံုးစံလို႔ ေျပာရမယ္။ ၿခံဳေျပာရင္ ကိုယ္႔အတြက္ အင္မတန္ အဆင္ေျပၿပီး ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

အိမ္ရွင္က ကိုယ္ အခန္းမငွားခင္ သြားၾကည္႔တဲ႔ ေန႔ကတည္းက ေၾကာင္ ခ်စ္မခ်စ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္တံုးက အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြ မျပတ္ေမြးခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာမွ သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ဒါဆို မင္းကို စိတ္ခ်လက္ခ် လက္ခံလိုက္ေတာ႔မယ္တဲ႔။ အရင္ အိမ္ငွားတေယာက္တံုးက ေၾကာင္ မႀကိဳက္လို႔ သူ ရွိေနခ်ိန္ဆို ေၾကာင္ေတြကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားရတဲ႔အတြက္ သူတို႔သားအမိမွာ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကိုယ္ေနၿပီး သူမ်ား အလိုလိုက္ရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရလို႔ပါတဲ႔။

သူ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က ဒီကထံုးစံအတိုင္း ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ေထြးေပြ႔ခ်င္စရာႀကီးေတြ။ သူတို႔အစားအစာက ျမန္မာျပည္က လ်က္ဆားလံုးေလးေတြလိုဟာေတြ။ အနံ႔ကေတာ႔ ညႇီစို႔စို႔ရယ္။ အစိုစာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အိမ္ရွင္ ျပထားတဲ႔ ဘူးထဲကဟာေတြပဲ ေကၽြးတယ္။ ကိုယ္က အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ေစာရင္ ေၾကာင္ေတြက ကိုယ္႔ေနာက္ ခုန္ေပါက္လိုက္လာၿပီး အစာေတာင္းတာကိုး။ ကိုယ္႔ဟင္းေတြ ေကၽြးၾကည္႔ဖူးတယ္။ မစားတတ္ဘူး ဆရာ။

တညေန လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကရင္း အိမ္ရွင္က သူ႔ေၾကာင္ဋီကာ ဖြင္႔ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အေၾကာင္းေတာ႔ ရွိမယ္ဆိုၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူက အေျပာေကာင္းေတာ႔ နားေထာင္ရတာ မညည္းဘူး။ သူ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ အငယ္ေလးက ေက်ာမွာ အေမြးေလးေတြ ပါးေနတယ္တဲ႔။ ဒါကို တိရိစာၦန္ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပၿပီး သန္ခ်၊ သန္းခ် အကုန္လုပ္ၿပီးလည္း မသက္သာဘူးတဲ႔။ သူ႔ေၾကာင္ကို ကိုယ္က ရြံေၾကာက္ေနမွာ စိုးလို႔ ရွင္းျပတာ ဆိုတာလည္း ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္ျပေတာ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္၊ သူ႔ေၾကာင္ေလးက စိတ္ဖိစီး (stress and anxiety ျဖစ္) ေနတာ ဆိုပါေရာလား။ အင္းေလ ေၾကာင္လည္း ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ စိတ္နဲ႔ သတၱ၀ါပဲကိုး။ ေျပာသာ ေျပာရတာ၊ အဲဒီတံုးကေတာ႔ ရယ္မိသြားတယ္။

သူတို႔ သားအမိမွာ ကိုယ္႔နား ကိုယ္မယံုႏိုင္လို႔ အင္တာနက္ (ေဟာဒီမွာ နမူနာlink) မွာ ရွာဖတ္ၾကသတဲ႔။ (ျမန္မာျပည္က လူနာနဲ႔ လူနာရွင္မ်ား မွတ္သားၾကပါ။ ဆရာ၀န္ေျပာတာ နားေထာင္လာေပမယ္႔ မစူးမစမ္း လက္မခံဘူး။ စာေတြ လိုက္ရွာဖတ္တယ္။ ဖတ္စရာကလည္း ရွိသကိုးေလ) ဒီေရာဂါ တကယ္ရွိမွန္း သိရလို႔ သူတို႔ေၾကာင္ကို သနားမဆံုး ျဖစ္ရေသးသတဲ႔။ ေနာက္မွ အေျဖရွာေတြ႔တာက အဲဒီတေလာက သူတို႔ေဘးအိမ္မွာ ေမြးတဲ႔ ေခြးက သိပ္ေဟာင္လို႔ သူ႔ေၾကာင္မွာ ေသာက ဖိစီးတာတဲ႔။ အဲဒီကတည္းက အငယ္မေလးမွာ တခါတခါ က်ရင္ သူ႔ေက်ာသူ အခါခါ လ်က္တဲ႔အက်င္႔ ရလာတာပဲတဲ႔။ သူ႔အဖြား (အိမ္ရွင္)ကလည္း အသန္႔ႀကိဳက္ေတာ႔ သူတို႔ပါ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ႔ ပံုစံ၀င္ေနတာ။ စိတ္ဖိစီးတဲ႔အခါ ေျပရာေျပေၾကာင္း သန္႔ရွင္းေရးေတြ ဖိလုပ္ေတာ႔တာေပါ႔ေနာ္။ ကိုယ္႔ေက်ာကိုယ္လ်က္နဲ႔ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ အေမြးေတြ ပါးလာတာ။ ကိုယ္လည္း တိရိစာၦန္ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုပါ လုပ္ရေကာင္းမလား စိတ္ကူးေပါက္သြားေသး။ ကိုယ္႔ေ၀ဒနာရွင္ (လူနာလို႔ ေခၚလို႔ မရေတာ႔ဘူး) ေတြကလည္း ေပြ႔ခ်င္ဖက္ခ်င္စရာေလးေတြခ်ည္းေနမွာ ဆိုေတာ႔ေလ။

အဲလိုဆိုေတာ႔ ဒီေၾကာင္ေလးေတြ သနားစရာဆိုၿပီး စိတ္ေတြ မဟားတရား ညြတ္သြားၿပီလား။ ဆက္ဖတ္ပါဦး။ ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ ညညဆို အိမ္ျပင္က ျခံသံုးပစၥည္းထားတဲ႔ သစ္သားအိမ္ကေလး (အလံုအျခံဳပါ) ထဲမွာ အိပ္ရတယ္။ သူတို႔အိပ္ရာက အေႏြးအေထြး အက်အနရယ္။ ေရခြက္နဲ႔ ဘာနဲ႔ အျပည္႔အစံု ထားေပးထားတာပါ။ ဒီလိုမွ အျပင္မထုတ္ရင္ မေခ်ာေလးႏွစ္ေကာင္က မနက္ေလးနာရီေလာက္ဆို တံခါးဖြင္႔ခိုင္းေတာ႔ အိပ္ေရးပ်က္တာကိုး။ ဒီေတာ႔ လူ႔စည္း၊ေၾကာင္႔စည္းနဲ႔ လူရွိခ်ိန္ လူႏိုးခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ခြင္႔ရၿပီး၊ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆို အျပင္မွာ ျပန္ေနရတယ္။ ေၾကာင္ဆိုတာက သိတဲ႔အတိုင္း သာရာမွာပဲ ေနခ်င္တာဆိုေတာ႔ လစ္ရင္ လစ္သလို အိမ္ထဲ ၀င္ရဖို႔ ေခ်ာင္းေနတာ။ အဲဒီမွာ တစိမ္းျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕သားေကာင္ ျဖစ္ေတာ႔တာပဲ။

တခါတေလ ကိုယ္က အလုပ္သြားတာ ေနာက္က်လို႔ မီးဖိုထဲကစားပြဲေလးမွာ နံနက္ေစာစာ စားေနရင္ သူတို႔က ျပတင္းေပါက္မွာ လာထိုင္ၿပီး မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ လာၾကည္႔ေနေလေရာ။ ကိုယ္႔မွာ စားရတာေတြ ၿမိဳလို႔ေတာင္ မက်ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အေမနဲ႔အဖြားက စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထားတာကို သြားဖ်က္ရင္လည္း ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲ။ ေနာက္ အိမ္ထဲမွာ တေနကုန္ ထားခဲ႔လို႔ အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႔ျပန္ရင္လည္း ျပႆနာ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာေပါ႔။ ဒါလည္း မရဘူး။ သူတို႔က နပ္ေနၿပီ။ အျပင္ကေန ရန္ေတြ႔တယ္။ ဓာတ္ပံုမွာ ၾကည္႔ပါလား။ စြာေနတာပဲ။ လက္နဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ျခစ္ေသးတယ္။ ကုိယ္႔မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေစလိုရာေစ အခိုင္းခံ၊ အေငါက္ခံကို ျဖစ္လို႔၊ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းသား။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အေတာ္ေလး အသည္းမာလာပါၿပီ။

ကိုယ္က ဒီလိုဆိုေတာ႔ သူတို႔က ေနာက္တနည္း ပညာေပးပါတယ္။ တေန႔ ကိုယ္ ေရသြားခ်ိဳးတံုး ကိုယ္႔အခန္းတံခါးေလး ဟေနခဲ႔တာကို မေခ်ာေလးတေကာင္က အခြင္႔ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္႔အိပ္ယာေပၚ တက္အိပ္ေနပါေလေရာ။ ကုိယ္က ေၾကာင္သာခ်စ္တာ၊ အိပ္ယာေပၚမွာ ေၾကာင္ေမြးေတြ ပြေနတာေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္ ေမာင္းထုတ္တာ တိုးတုိးေလးေပမယ္႔ သူ႔အေမ ၾကားေတာ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ေျပးလာတယ္။ ကုိယ္႔မွာ ကပ်ာကယာ ရွင္းရတာ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ေၾကာင္ကို ရိုက္တယ္ ထင္ေနမစိုးလို႔။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ သူ႔ေၾကာင္ကို ျပန္ေခၚသြားေလရဲ႕။ ကိုယ္လည္း အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ္႔အခန္းတံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာ အံက်ေအာင္ ပိတ္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ မေခ်ာေလးမ်ားက တြန္းလည္း ဖြင္႔တတ္ေသးတာ။ ဒါေတာင္ တခါတေလ အလစ္မွာ အခန္းထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ကုတင္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတတ္ေသး။ သူတို႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔မွာ မပ်င္းရဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ ဒီက အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးေတြ၊ တကိုယ္တည္းသမားေတြ၊ ကေလးမရွိသူေတြ ေခြးတို႔ေၾကာင္တို႔ ေမြးၿပီး ေသြးသားရင္းခ်ာလို သေဘာထား ရင္းႏွီးၾကတာ ေနမွာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေၾကာင္ မေမြးေသးဘူး မွတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္႔ထက္ သူက ခံစားတတ္ၿပီး ခဏခဏ စိတ္ဖိစီး ေသာကမ်ားေနမွျဖင္႔ ကိုယ္႔မွာ ဘေလာ႔ဂ္ေရးဖို႔ ေနေနသာသာ အလုပ္ေတာင္ မသြားႏိုင္ပဲ သူ႔ပဲ ျပဳစုေနရဦးမယ္။ မျဖစ္ပါဘူးေလ။

(ေၾကာင္ခ်စ္တတ္သူမ်ားအတြက္)