ေၾကာင္႔သားေကာင္

ဘေလာ႔ဂ္ မေရးျဖစ္တာ တကယ္ပဲ ၾကာေနပါၿပီ။ လာလာဖတ္သူေတြကို အားနာလို႔ ပိတ္ပစ္မလားေတာင္ စဥ္းစားေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြမ်ား သိခ်င္လို႔ လာရွာရင္ ခက္ေနမွာ စိုးလို႔ မပိတ္ပဲ ထားျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား ေလးလံမႈေၾကာင္႔ ေလးနက္ေသာ စာမ်ားကို မေရးႏိုင္ပါ။ ဒီတခါလည္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးပဲ ေရးပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္မွ ဖတ္ပါေနာ႔။

ကိုယ္ အခု ၾကားရက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ၿမိဳ႕မွာပဲ ေနျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုနားက အိမ္တအိမ္မွာ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး၊ အိမ္ရွင္ရယ္၊ သူ႔သမီးရယ္၊ သူ႔သမီးရဲ႕ ေၾကာင္မႏွစ္ေကာင္ရယ္နဲ႔ အတူတူ ေနတာပါ။ တအိမ္လံုး ဣထၳိယခ်ည္းပဲ။ အိမ္ရွင္က အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ပါရဂူတေယာက္ရဲ႕ အတြင္းေရးမႉးပါ။ ညေန အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွ ခဏဆံုၾက စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အင္မတန္ သပ္ရပ္စည္းကမ္းရွိၿပီး အိမ္ကို လွပသန္႔ျပန္႔ေအာင္ ထားတာရယ္၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ သိပ္မစပ္စုတာရယ္ကေတာ႔ အဂၤလိပ္ထံုးစံလို႔ ေျပာရမယ္။ ၿခံဳေျပာရင္ ကိုယ္႔အတြက္ အင္မတန္ အဆင္ေျပၿပီး ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

အိမ္ရွင္က ကိုယ္ အခန္းမငွားခင္ သြားၾကည္႔တဲ႔ ေန႔ကတည္းက ေၾကာင္ ခ်စ္မခ်စ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္တံုးက အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြ မျပတ္ေမြးခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာမွ သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ဒါဆို မင္းကို စိတ္ခ်လက္ခ် လက္ခံလိုက္ေတာ႔မယ္တဲ႔။ အရင္ အိမ္ငွားတေယာက္တံုးက ေၾကာင္ မႀကိဳက္လို႔ သူ ရွိေနခ်ိန္ဆို ေၾကာင္ေတြကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားရတဲ႔အတြက္ သူတို႔သားအမိမွာ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကိုယ္ေနၿပီး သူမ်ား အလိုလိုက္ရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရလို႔ပါတဲ႔။

သူ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က ဒီကထံုးစံအတိုင္း ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ေထြးေပြ႔ခ်င္စရာႀကီးေတြ။ သူတို႔အစားအစာက ျမန္မာျပည္က လ်က္ဆားလံုးေလးေတြလိုဟာေတြ။ အနံ႔ကေတာ႔ ညႇီစို႔စို႔ရယ္။ အစိုစာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အိမ္ရွင္ ျပထားတဲ႔ ဘူးထဲကဟာေတြပဲ ေကၽြးတယ္။ ကိုယ္က အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ေစာရင္ ေၾကာင္ေတြက ကိုယ္႔ေနာက္ ခုန္ေပါက္လိုက္လာၿပီး အစာေတာင္းတာကိုး။ ကိုယ္႔ဟင္းေတြ ေကၽြးၾကည္႔ဖူးတယ္။ မစားတတ္ဘူး ဆရာ။

တညေန လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကရင္း အိမ္ရွင္က သူ႔ေၾကာင္ဋီကာ ဖြင္႔ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အေၾကာင္းေတာ႔ ရွိမယ္ဆိုၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူက အေျပာေကာင္းေတာ႔ နားေထာင္ရတာ မညည္းဘူး။ သူ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ အငယ္ေလးက ေက်ာမွာ အေမြးေလးေတြ ပါးေနတယ္တဲ႔။ ဒါကို တိရိစာၦန္ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပၿပီး သန္ခ်၊ သန္းခ် အကုန္လုပ္ၿပီးလည္း မသက္သာဘူးတဲ႔။ သူ႔ေၾကာင္ကို ကိုယ္က ရြံေၾကာက္ေနမွာ စိုးလို႔ ရွင္းျပတာ ဆိုတာလည္း ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္ျပေတာ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္၊ သူ႔ေၾကာင္ေလးက စိတ္ဖိစီး (stress and anxiety ျဖစ္) ေနတာ ဆိုပါေရာလား။ အင္းေလ ေၾကာင္လည္း ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ စိတ္နဲ႔ သတၱ၀ါပဲကိုး။ ေျပာသာ ေျပာရတာ၊ အဲဒီတံုးကေတာ႔ ရယ္မိသြားတယ္။

သူတို႔ သားအမိမွာ ကိုယ္႔နား ကိုယ္မယံုႏိုင္လို႔ အင္တာနက္ (ေဟာဒီမွာ နမူနာlink) မွာ ရွာဖတ္ၾကသတဲ႔။ (ျမန္မာျပည္က လူနာနဲ႔ လူနာရွင္မ်ား မွတ္သားၾကပါ။ ဆရာ၀န္ေျပာတာ နားေထာင္လာေပမယ္႔ မစူးမစမ္း လက္မခံဘူး။ စာေတြ လိုက္ရွာဖတ္တယ္။ ဖတ္စရာကလည္း ရွိသကိုးေလ) ဒီေရာဂါ တကယ္ရွိမွန္း သိရလို႔ သူတို႔ေၾကာင္ကို သနားမဆံုး ျဖစ္ရေသးသတဲ႔။ ေနာက္မွ အေျဖရွာေတြ႔တာက အဲဒီတေလာက သူတို႔ေဘးအိမ္မွာ ေမြးတဲ႔ ေခြးက သိပ္ေဟာင္လို႔ သူ႔ေၾကာင္မွာ ေသာက ဖိစီးတာတဲ႔။ အဲဒီကတည္းက အငယ္မေလးမွာ တခါတခါ က်ရင္ သူ႔ေက်ာသူ အခါခါ လ်က္တဲ႔အက်င္႔ ရလာတာပဲတဲ႔။ သူ႔အဖြား (အိမ္ရွင္)ကလည္း အသန္႔ႀကိဳက္ေတာ႔ သူတို႔ပါ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ႔ ပံုစံ၀င္ေနတာ။ စိတ္ဖိစီးတဲ႔အခါ ေျပရာေျပေၾကာင္း သန္႔ရွင္းေရးေတြ ဖိလုပ္ေတာ႔တာေပါ႔ေနာ္။ ကိုယ္႔ေက်ာကိုယ္လ်က္နဲ႔ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ အေမြးေတြ ပါးလာတာ။ ကိုယ္လည္း တိရိစာၦန္ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုပါ လုပ္ရေကာင္းမလား စိတ္ကူးေပါက္သြားေသး။ ကိုယ္႔ေ၀ဒနာရွင္ (လူနာလို႔ ေခၚလို႔ မရေတာ႔ဘူး) ေတြကလည္း ေပြ႔ခ်င္ဖက္ခ်င္စရာေလးေတြခ်ည္းေနမွာ ဆိုေတာ႔ေလ။

အဲလိုဆိုေတာ႔ ဒီေၾကာင္ေလးေတြ သနားစရာဆိုၿပီး စိတ္ေတြ မဟားတရား ညြတ္သြားၿပီလား။ ဆက္ဖတ္ပါဦး။ ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ ညညဆို အိမ္ျပင္က ျခံသံုးပစၥည္းထားတဲ႔ သစ္သားအိမ္ကေလး (အလံုအျခံဳပါ) ထဲမွာ အိပ္ရတယ္။ သူတို႔အိပ္ရာက အေႏြးအေထြး အက်အနရယ္။ ေရခြက္နဲ႔ ဘာနဲ႔ အျပည္႔အစံု ထားေပးထားတာပါ။ ဒီလိုမွ အျပင္မထုတ္ရင္ မေခ်ာေလးႏွစ္ေကာင္က မနက္ေလးနာရီေလာက္ဆို တံခါးဖြင္႔ခိုင္းေတာ႔ အိပ္ေရးပ်က္တာကိုး။ ဒီေတာ႔ လူ႔စည္း၊ေၾကာင္႔စည္းနဲ႔ လူရွိခ်ိန္ လူႏိုးခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ခြင္႔ရၿပီး၊ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆို အျပင္မွာ ျပန္ေနရတယ္။ ေၾကာင္ဆိုတာက သိတဲ႔အတိုင္း သာရာမွာပဲ ေနခ်င္တာဆိုေတာ႔ လစ္ရင္ လစ္သလို အိမ္ထဲ ၀င္ရဖို႔ ေခ်ာင္းေနတာ။ အဲဒီမွာ တစိမ္းျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕သားေကာင္ ျဖစ္ေတာ႔တာပဲ။

တခါတေလ ကိုယ္က အလုပ္သြားတာ ေနာက္က်လို႔ မီးဖိုထဲကစားပြဲေလးမွာ နံနက္ေစာစာ စားေနရင္ သူတို႔က ျပတင္းေပါက္မွာ လာထိုင္ၿပီး မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ လာၾကည္႔ေနေလေရာ။ ကိုယ္႔မွာ စားရတာေတြ ၿမိဳလို႔ေတာင္ မက်ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အေမနဲ႔အဖြားက စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထားတာကို သြားဖ်က္ရင္လည္း ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲ။ ေနာက္ အိမ္ထဲမွာ တေနကုန္ ထားခဲ႔လို႔ အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႔ျပန္ရင္လည္း ျပႆနာ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာေပါ႔။ ဒါလည္း မရဘူး။ သူတို႔က နပ္ေနၿပီ။ အျပင္ကေန ရန္ေတြ႔တယ္။ ဓာတ္ပံုမွာ ၾကည္႔ပါလား။ စြာေနတာပဲ။ လက္နဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ျခစ္ေသးတယ္။ ကုိယ္႔မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေစလိုရာေစ အခိုင္းခံ၊ အေငါက္ခံကို ျဖစ္လို႔၊ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းသား။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အေတာ္ေလး အသည္းမာလာပါၿပီ။

ကိုယ္က ဒီလိုဆိုေတာ႔ သူတို႔က ေနာက္တနည္း ပညာေပးပါတယ္။ တေန႔ ကိုယ္ ေရသြားခ်ိဳးတံုး ကိုယ္႔အခန္းတံခါးေလး ဟေနခဲ႔တာကို မေခ်ာေလးတေကာင္က အခြင္႔ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္႔အိပ္ယာေပၚ တက္အိပ္ေနပါေလေရာ။ ကုိယ္က ေၾကာင္သာခ်စ္တာ၊ အိပ္ယာေပၚမွာ ေၾကာင္ေမြးေတြ ပြေနတာေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္ ေမာင္းထုတ္တာ တိုးတုိးေလးေပမယ္႔ သူ႔အေမ ၾကားေတာ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ေျပးလာတယ္။ ကုိယ္႔မွာ ကပ်ာကယာ ရွင္းရတာ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ေၾကာင္ကို ရိုက္တယ္ ထင္ေနမစိုးလို႔။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ သူ႔ေၾကာင္ကို ျပန္ေခၚသြားေလရဲ႕။ ကိုယ္လည္း အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ္႔အခန္းတံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာ အံက်ေအာင္ ပိတ္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ မေခ်ာေလးမ်ားက တြန္းလည္း ဖြင္႔တတ္ေသးတာ။ ဒါေတာင္ တခါတေလ အလစ္မွာ အခန္းထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ကုတင္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတတ္ေသး။ သူတို႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔မွာ မပ်င္းရဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ ဒီက အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးေတြ၊ တကိုယ္တည္းသမားေတြ၊ ကေလးမရွိသူေတြ ေခြးတို႔ေၾကာင္တို႔ ေမြးၿပီး ေသြးသားရင္းခ်ာလို သေဘာထား ရင္းႏွီးၾကတာ ေနမွာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေၾကာင္ မေမြးေသးဘူး မွတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္႔ထက္ သူက ခံစားတတ္ၿပီး ခဏခဏ စိတ္ဖိစီး ေသာကမ်ားေနမွျဖင္႔ ကိုယ္႔မွာ ဘေလာ႔ဂ္ေရးဖို႔ ေနေနသာသာ အလုပ္ေတာင္ မသြားႏိုင္ပဲ သူ႔ပဲ ျပဳစုေနရဦးမယ္။ မျဖစ္ပါဘူးေလ။

(ေၾကာင္ခ်စ္တတ္သူမ်ားအတြက္)